NECROMICON
Het zwaar geschut van zon en van maan
verpulvert de wereld waarin zij ooit dansten -
meedogenloos richten de sterren kun lansen
en dwingen hem zwijgend om verder te gaan.
De wegen, die hij van vroeger nog kende,
waarlangs ooit het huis van zijn lief heeft gestaan:
ze zijn er niet meer. Het huis is vergaan.
En zijn is vergeten, hun liefde legende.
En waar ging ze heen, toen zij zich van hem wendde?
- Ik hoor je soms nog lachen, ergens achter in de wind.
En wat bleef er over van al het onbegrensde?
- Een handvol losse woorden, en een weemoed die verdwijnt.
De doden staan op om de doden te begraven -
wie zal het anders doen, hier in dit land?
's Nachts hoort hij klokken als kinderen janken:
slaat hij ze open, dan rest er slechts zand.
010490