TIME...
's Nachts kun je soms al de sneeuw horen vallen
die later pas komen zal -
Onlangs verscheen
Jupiter weer, tussen sterren. Twee klokken:
een voor de regelmaat, een voor 't refrein,
en een in de spiegel beneden. De sterren
dragen steeds stiller het ijs om zich heen:
slechts zelden nog keren de jaren - van verre
een echo, die langswiekt. En dan weer verdwijnt.
En dat is gelogen - het zijn niet de jaren:
de stemmen van doden, al een met het zand.
De razende schalen van hemel en aarde
vermaalden hen toen al tot stof in mijn hand.
En wat bleef er over? Het land is verloren:
van hier tot de horizon ligt het ontleed.
De hemel is hoger, en wijder. Maar leger:
er groeit niet zoveel meer waar de regen is geweest.
Zo gaat het voort door het wentelen der dagen,
tot Jupiter oud wordt, de loper verzandt.
En wat blijft er over van al deze jaren?
Een spiegel die breken zal, daarna verdampt.
171289